IΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΕΖΙΚΟΥ Tai Chi.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι ήδη από την δυναστεία Τσού (1100π.Χ-221 π.Χ)υπήρχαν πρακτικές που περιλάμβαναν τόσο σωματικές ασκήσεις όσο και διαφορετικούς τρόπους αναπνοής σε συνδιασμό με τις ασκήσεις αυτές. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το Tai Chi προήλθε από τους τελετουργικούς χορούς γυναικών Ιερειών στην Κίνα που με αυτό τον τρόπο, άνοιγαν ενεργειακές πύλες με σκοπό την επικοινωνία με άλλες διαστάσεις.
Το Tai Chi εξελίχθηκε κατά πάσα πιθανότητα από αρχαίες φόρμες Dao Yin και Qigong που ήταν μια πρώτη προσπάθεια να συνδιάσουν την κίνηση με την αναπνοή και την κίνηση της ενέργειας στο σώμα για εφαρμογή στις πολεμικές τέχνες που τότε ήταν πολύ δημοφιλείς.
Σε παλιές προφορικές παραδόσεις που αργότερα, την εποχή που το Tai Chi είχε ήδη διαδοθεί καταγράφηκαν, αναφέρεται ότι τον 14ο αι. ένας ταοϊστης ερημίτης που λεγόταν Τσανγκ Σαν Φενγκ δημιούργησε την πρώτη φόρμα Tai Chi όταν παρακολούθησε μια μάχη μεταξύ ενός φιδιού και ενός γερανού.
Σε μια άλλη όμως εκδοχή για την εμφάνιση του Tai Chi, τοποθετεί το ξεκίνημά του στην διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ (618μΧ- 907μΧ).
Η άποψη όμως που είναι πιο κοντά στην ιστορική αλήθεια είναι ότι το Tai Chi δημιουργήθηκε από τον Τσεν Γουάνγκ Τινγκ τον επί κεφαλής ένατης γενιάς της οικογένειας Τσεν στην επαρχία Χονάν. Ο Τσεν Γουανγκ Τινγκ ήταν στρατηγός στον στρατό της Δυναστείας των Μινγκ. Όταν το 1644 η δυναστεία Μινγκ ηττήθηκε από τους Μαντζουριανούς, ο Τσεν αποσύρθηκε στο Τσενγιαγκού (το χωριό της οικογένειας Τσεν) στην επαρχία Χονάν και αξιοποιώντας την ποεμική του πείρα δημιούργησε μια σειρά κινήσεων για να διδάξει τα μέλη της οικογένειάς του. Οι κινήσεις ήταν βασισμένες στο στυλ της Κόκκινης Γροθιάς του Ναού Σαολίν της περιοχής σε συνδιασμό με τις κινήσεις από το περίφημο εγχειρίδιο πυγμαχίας του στρατηγού Τσι Τζι Γκουάνγκ.
Λέγεται ακόμη ότι χρόνια μετά , ένας περιπλανώμενος Ταοϊστής με το όνομα Τσουάν Φα επισκέφθηκε το Τσενγιαγκού και δίδαξε στην οικογένεια Τσεν πως να ενσωματώσει στις πρακτικές της τις αρχές του Τάο, όπως την ροή του Τσι και την θεωρία Γιν Γιανγκ, μετατρέποντας έτσι την πυγμαχία της οικογένειας Τσεν σε Tai Chi Chuan, την πολεμική τέχνη του ανώτατου όριου ή της υπέρτατης τελειότητας. Η οικογένεια Τσεν όμως αρνείται αυτές τις φήμες και ισχυρίζεται ότι ο Τσουάν Φα ήταν απλά ένας μαθητής του Τσεν Γουάνγκ Τινγκ. Η οικογένεια Τσεν επισημαίνει ότι είναι φανερό από τα πρώτα γραπτά κείμενα του Τσεν Γουανγκ Τινγκ πως ήταν ήδη γνώστης της Ταοϊστικής Εσωτερικής Αλχημείας όταν δημιουργήσε την φόρμα Τσεν του Tai Chi. Είναι επίσης σαφές ότι όλα τα γνωστά στυλ Tai Chi προήλθαν αργότερα από την φόρμα Τσεν (Chen).
Με την ραγδαία εξάπλωση της χρήσης του πυροβόλου όπλου, άρχισε γρήγορα η υποβάθμιση όλων των πολεμικών τεχνών. Τα πυροβόλα όπλα απαιτούσαν πολύ λίγη εξάσκηση και στην ουσία καμία υπακοή στον Δάσκαλο. Πολύ εύκολα μάθαινε κάποιος να τα χρησιμοποιεί και είχε σαφές πλεονέκτημα απέναντι σ’ αυτούς που είχαν μοχθήσει χρόνια ολόκληρα ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες.
Τα πράγματα έδειχναν πολύ άσχημα για τις πολεμικές τέχνες στην αυγή του 20ου αι. Αντιμέτωποι με την προοπτική η τέχνη τους να γίνει περιττή, κάποιοι από τους παληούς Δάσκαλους άρχισαν να διδάσκουν ανοιχτά σε κάθε ένα που μπορούσε να πληρώσει για αυτό. Το 1912 καθώς η παληά αυτοκρατορική Κίνα κατέρρεε στο χάος κα το πείραμα του κοινοβουλευτισμού τελείωνε με νίκη των Κομμουνιστών το 1949, οι πολεμικές τέχνες από φονική πολεμική τέχνη μετατράπηκαν σιγά σιγά σε πρακτικές υγείας και μακροβιότητας.
Ιδιαίτερα τις τέσσερεις τελευταίες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες της ανάδειξης του Tai Chi σαν πρακτική θεραπευτική μεταξύ μαζών της Κίνας. Επισκέπετες στην Κίνα ή σε κινέζικες κοινότητες του εξωτερικού βλέπουν συχνά τα χαράματα σε δημόσιους χώρους και πάρκα, μεγάλες ομάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών να ασκούνται στο Tai Chi. Η γοητεία του Tai Chi διαδόθηκε επίσης και σε μη κινεζικές κοινότητες σε όλο τον κόσμο. Πριν την έναρξη του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, οι ασιατικές πολεμικές τέχνες ήταν σχεδόν άγνωστες στην Β. Αμερική. Ήταν τότε στην διάρκεια του πολέμου στον Ειρηνικό, που οι Αμερικανοί στρατιώτες έφεραν πίσω τα νέα για τις ασυνήθιστες ικανότητες μερικών Γιαπωνέζων μαχητών.
Κατά την διάρκεια της κατοχής στην Ιαπωνία, πολλοί αμερικανοί στρατιώτες άρχισαν να σπουδάζουν Τζούντο, Ζιουζίτσου, Καράτε και άλλες Ιαπωνικές πολεμικές τέχνες. Αμέσως μετά τον πόλεμο στην Κορέα, οι Κορεάτικες πολεμικές τέχνες έγιναν επίσης γνωστές στην Δύση.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και τα μέσα της δεκαετίας του ’70 οι πολεμικές τέχνες που επικρατούσαν στην Β. Αμερική και την Ευρώπη ήταν το Τζούντο, το Καράτε, το Αϊκίντο, και το Tae Kwo Do. Το Tai Chi άρχισε να προσελκύει την προσοχή του κοινού στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Από τότε συνέχισε να εξαπλώνεται και να καταλαμβάνει την θέση μιας από τις πλέον διαδεδομένες φόρμες θεραπευτικών ασκήσεων σε όλο τον κόσμο.
Η πρακτική του Tai Chi καθώς γινόταν όλο και πιο δημοφιλής μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα, έφθασε ως τις μέρες μας μέσα από τις παραδόσεις τριών μεγάλων οικογενειών. Η πρώτη είναι το στύλ της οικογένειας Chen, όπως έχουμε ήδη αναφερθεί, με τον συνδυασμό μαλακών κινήσεων και κινήσεων εκρηκτικής δυναμικότητας. Η δεύτερη είναι το στυλ της οικογένειας Γιανγκ, που προήλθε από το στυλ Τσεν τον 19ο αι. που χαρακτηρίζεται από απαλό και ομοιόμορφο ρυθμό. Η τρίτη είναι το συλ της οικογένειας Γου, που προήλθε από τις δύο προηγούμενες τον 19ο αι. με λεπτές κινήσεις των αρθρώσεων. Μια άλλη διάσημη αλλά λιγότερο γνωστή οικογένεια είναι η Σουν και το στυλ της είναι ένα σύστημα που δημιοργήθηκε στις αρχές του 20ου αι. από τον μεγάλο πυγμάχο εσωτερικού στυλ τον Σουν Λου Τανγκ, και συνδυάζει στοιχεία από το Χσινγκ Ι Τσουάν και το Μπάγκουα Τζανγκ μέσα στην αλληλουχία του Tai Chi. Ακόμη ένα λιγότερο γνωστό οικογενειακό σύστημα είναι το στυλ Χάο, που προήλθε από το στυλ Τσέν τον 19ο αι. και χαρακτηρίζεται από πολύ μικρές και πολύπλοκες κυκλικές κινήσεις. Κάποιοι άλλοι περιλαμβάνουν το στυλ Φου και το στυλ Τσεν Παν Λινγκ που δημιουργήθηκαν τον 20ο αι. Αυτά τα δύο ονομάζονται επίσης και συνδυασμός στυλ γιατί περικλείουν την ουσία και την έκφραση τνω τριών μεγάλων οικογενειακών στυλ με ένα δικό τους τρόπο κίνησης.
Υπάρχουν επίσης και άλλα στυλ που δεν είναι οικογενειακά, κάποια λέγεται ότι αναπτύχθηκαν στα μοναστήρια και τους ναούς εδώ και αιώνες και άλλα ότι δημιουργήθηκαν αυτόν τον αιώνα. Μερικά απο αυτά είναι Κουάνγκ Πινγκ Tai Chi, Wutang Tai Chi, Tai Chi Yang style των 24 κινήσεων και το στυλ Τσενγκ Μαντσινγκ (μια συντομευμένη παραλλαγή του στυλ της οικογένειεας Yang).
Βιβλιογραφία: , ” The Inner structure of Tai Chi” του Mantak Chia