Αν και είναι κυρίως γνωστή για την αιμοστατική της ικανότητα, στην πραγματικότητα δρα ως ρυθμιστικό της κυκλοφορίας του αίματος και σε συνδυασμό με την αντιφλεγμονώδη της ιδιότητα (χάρη στα φλαβονοειδή που περιέχει), είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη για προβλήματα που σχετίζονται με το αίμα όπως: φλεβική ανεπάρκεια, οιδήματα, υπέρταση, αιμορροΐδες, έλκη, κιρσούς. Βάση αυτής της ιδιότητας χρησιμοποιείται από τις φαρμακοβιομηχανίες σε αλοιφές και σαπούνια για την ανακούφιση των αιμορροΐδων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι όταν τοποθετηθεί νωπό φύλλο στο ρουθούνι, προκαλεί ρινορραγία, τακτική που εφαρμόζεται για την ανακούφιση της ημικρανίας ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκεί το αίμα στο κεφάλι.

Επιπλέον, βάση αυτών των ιδιοτήτων, είναι ιδιαίτερα ευεργετικό βότανο για τις γυναίκες, καθώς λειτουργεί ρυθμιστικά σε προβλήματα της έμμηνου ρύσεως όπως καθυστέρηση ή βαριάς μορφής εμμηνόρροια, και παράλληλα ανακουφίζει από τους πόνους περιόδου που προκαλούνται από τους σπασμούς της μήτρας, χάρη στις αντισπασμωδικές ιδιότητες της κουμαρίνης.
Σαν άφυσο βότανο και πικρό τονωτικό, δρα ευεργετικά εναντίον της δυσπεψίας διεγείροντας την έκκριση γαστρικών υγρών και χολής που βοηθούν την πέψη.

Έχει παυσίπονες ιδιότητες, πιθανότατα λόγω της αναλγητικής και αναισθητικής δράσης της βορνεόλης, λειτουργώντας έτσι ευεργετικά σε αρθριτικά και ρευματισμούς, ίσως και σε πόνους μέσης και πονοκεφάλους. Το μάσημα φρέσκων φύλλων της, ανακουφίζει από τον πονόδοντο.

Το εμπεριεχόμενο σαλικυλικό οξύ μαζί με τις ταννίνες, προσφέρουν στυπτικές και αντισηπτικές ιδιότητες ανακουφίζοντας από την ήπια διάρροια αλλά και λειτουργώντας τονωτικά για το λιπαρό δέρμα και βελτιώνοντας την εμφάνισή του. Υποστηρίζεται επίσης ότι είναι ιδιαίτερα ευεργετική για την τριχόπτωση καθώς τονώνει το τριχωτό της κεφαλής.

Άλλες γνωστές ιδιότητες της Αχιλλείας είναι η ανακούφιση της αλλεργικής καταρροής και γενικότερα αλλεργικών συμπτωμάτων του αναπνευστικού, αλλά και η διευκόλυνση της εφίδρωσης με σκοπό την μείωση της θερμοκρασίας του σώματος σε περίπτωση πυρετού.

Υποστηρίζεται επίσης ότι δρα κατευναστικά για το νευρικό σύστημα, ιδιαίτερα ωφέλιμο σε περιόδους έντασης και κατάθλιψης, πιθανότατα λόγω της ασπαραγίνης που περιέχει και η οποία συντελεί στην σωστή λειτουργία και βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου, σε συνδυασμό με της ηρεμιστικές ιδιότητες της βορνεόλης.

Τέλος, λόγω της αντιμυκητιακής και αντιβακτηριακής της δράσης αλλά και της αντισηπτικής, είναι ωφέλιμη για την θεραπεία διαφόρων δερματοπαθειών, όπως έκζεμα, λειχήνες και λοιπά εξανθήματα.

Πηγή: http://mathimataygeias.blogspot.gr/

Πολλά τα ονόματα του και ακόμη περισσότερες οι θεραπευτικές του ιδιότητες. Χαρακτηρίζεται ως το ισχυρότερο και, ταυτόχρονα, το καλύτερο φυσικό διουρητικό, καθώς περιέχει περίπου 5% κάλιο, κάτι που το καθιστά ασφαλές στη χρήση του, αφού δεν «στεγνώνει» τον οργανισμό από τους ηλεκτρολύτες του. Πολύτιμο για τη γενικότερη τόνωση του οργανισμού και ίσως το καλύτερο, ευρείας εφαρμογής, τονωτικό του ήπατος.

Περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμίνης Α (4 φορές περισσότερη από το μαρούλι), σίδηρο (μεγαλύτερη περιεκτικότητα από το σπανάκι), φώσφορο και μαγγάνιο. Ιδανικό για τον καθαρισμό του αίματος, είναι χολαγωγό, υπακτικό, τονωτικό, αντιρευματικό. Ελαττώνει τη χοληστερίνη και το αφέψημα των φύλλων και των ανθέων του χρησιμοποιείται κατά του διαβήτη και της παχυσαρκίας. Δρα ευεργετικά σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των αδένων, βοηθάει στην καταπολέμηση της κατακράτησης υγρών κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως (δυσμηνόρροια). Ως χολαγωγό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη φλεγμονή ή τη συμφόρηση του ήπατος και της χοληδόχου κύστεως. Σε περίπτωση χολολιθίασης, αν οι πέτρες είναι μεγάλες ή αν ακολουθείτε φαρμακευτική αγωγή, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας προτού το χρησιμοποιήσετε.

Ο κατάλογος των ευεργετικών ιδιοτήτων του είναι ευρύς: χρησιμοποιείται κατά των χρόνιων δερματικών παθήσεων, είναι τονωτικό του στομάχου και το γάλα που βγαίνει όταν το κόβουμε θεραπεύει σπυριά, κρεατοελιές, ακόμη και τους κάλους.

Θεωρείται ότι χαρίζει στο μέγιστο τις ευεργεσίες του αν καταναλώσει κανείς τα φύλλα του φρέσκα, σαν σαλάτα. Ωφέλιμη όμως είναι και η ρίζα του. Οι ρίζες αυτού του τόσο κοινού φυτού σε όλη την Ελλάδα συλλέγονται από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο, οπότε έχουν την πιο μεγάλη πικράδα. Τα φύλλα του μπορεί κανείς να τα μαζέψει όλες τις εποχές. Τα κίτρινα άνθη του στέκονται σε μοναχικά κεφαλάκια ανάμεσα σε οδοντωτά φύλλα, αργά την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αφέψημα, έγχυμα ή βάμμα.

Πηγή: http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/

Το φασκόμηλο έχει έντονη αρωματική οσμή και καλλιεργείται για τις φαρμακευτικές ιδιότητες του, ως αφέψημα και ως καρύκευμα. Τα φύλλα που είναι και το κατεξοχήν χρησιμοποιούμενο μέρος του φυτού συλλέγονται λίγο πριν ή κατά την αρχή της ανθοφορίας με ξηρό και ηλιόλουστο καιρό, το Μάιο ή τον Ιούνιο και ξηραίνονται στη σκιά.

Περιέχει ως κύρια ουσία αιθέριο έλαιο, φασκομηλόλαδο, άχρωμο ή ερυθροκίτρινο, σαπωνίνες, πικρές ουσίες, τερπένια, ρητίνες, πικρά διτερπένια, ταννίνες, τριτερπένια, φλαβονοειδή και θουγιόνη (thujone, μια μονοτερπενική κετόνη).

Τα φύλλα έχουν αντισηπτικές, αποχρεμπτικές και σπασμολυτικές ιδιότητες.Το φυτό έχει στομαχικές, τονωτικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες ενώ χρησιμοποιείται και κατά των νευραλγιών. Η φασκομηλιά χρησιμοποιείται στη θεραπευτική με τη μορφή αφεψήματος εσωτερικά ως ανθιδρωτικό (ιδιαίτερα κατά του νυχτερινού ιδρώτα φυματικών και νευρασθενών).

Το φασκόμηλο με τη μορφή αφεψήματος είναι ιδανικό για την θεραπευτική του στόματος σε περίπτωση τραυματισμών, άφτρων, φαρυγγίτιδας και κατά της ουλίτιδας. Ελαττώνει τα αέρια του εντέρου, είναι διουρητικό και εμμηναγωγό. Ακόμη είναι αιμοστατικό, και τοπικό αναισθητικό του δέρματος.[1] Επίσης έχει αντιβιοτική, αντιμυκητική, αντισπασμωδική και υπογλυκαιμική δράση.[2] Στον αρχαίο κόσμο το χρησιμοποιούσαν για δαγκώματα φιδιών και εντόμων, για να αυξήσουν τη γονιμότητα των γυναικών και για να διώχνουν τα κακά πνεύματα κτλ.[3] Στις περιοχές της Μεσογείου αποξηραίνεται και πίνεται ως αφέψημα, το γνωστό φασκόμηλο.

Το αφέψημα λαμβάνεται και σερβίρεται αμέσως μετά το βράσιμο. Αν παραμείνει αρκετή ώρα μαζί με τα φύλλα που έβρασαν, οι πικρές ουσίες μέσα στο αφέψημα αυξάνονται και η γεύση του γίνεται δυσάρεστη.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Είναι από τα πιο χρήσιμα φαρμακευτικά φυτά και συμπεριλαμβάνεται σε πολλούς συνδυασμούς για τη θεραπεία του προστάτη. Φυσικό αντιβιοτικό και από τα πιο φημισμένα διουρητικά. Είναι μαλακτικό χωρίς παρενέργειες, καθαρίζει τον οργανισμό από τις τοξίνες και μειώνει τη χοληστερίνη του αίματος. Βοηθά ενάντια στους κολικούς του συκωτιού, στις πέτρες στη χολή, στη χρυσή και την κυτταρίτιδα. Δρα ως αντισηπτικό και αντιφλεγμονώδες σε ουρικές λοιμώξεις, όπως κυστίτιδα, ουριθρίτιδα, προστατίτιδα (σε άριστο συνδυασμό με Αχιλλαία), στον ρευματισμό και τα αρθριτικά τις ασθένειες του δέρματος και την ηπατίτιδα. Είναι ωφέλιμο για νεφρόλιθους και ψαμμίαση (άμμο στα νεφρά).
Κάνει καλό για κυστίτιδες, ίκτερο, ηπατίτιδα, αρθριτικά, πέτρες των νεφρών. Καθαρίζει το αίμα.

Χρήση: Βράζουμε 30 γρ. ριζώματα σε 1 λίτρο νερό. Αφού το αφήνουμε να κρυώσει το σουρώνουμε και πίνουμε από ένα ποτήρι πρωί – μεσημέρι – βράδυ με άδειο στομάχι.

Πηγή: http://ordinarymortalgr.blogspot.gr/2014/03/votana.html

Πολλά από τα ιατρικά και ψυχαγωγικά φάρμακα, όπως η κάνναβις, η καφεΐνη και η νικοτίνη προέρχονται απευθείας από το φυτικό βασίλειο. Η Ασπιρίνη, που δημιουργήθηκε από το φλοιό του δέντρου της ιτιάς, είναι ένα ακόμα παράδειγμα. Μπορεί να υπάρχουν ακόμα πολλές νέες θεραπείες για ασθένειες παρεχόμενες από τα φυτά, που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει. Δημοφιλή διεγερτικά όπως ο καφές, η σοκολάτα, ο καπνός και το τσάι προέρχονται επίσης από τα φυτά. Τα περισσότερα αλκοολούχα ποτά, δημιουργούνται από τη ζύμωση και απόσταξη φυτών όπως είναι το κριθάρι, η πατάτα, ο λυκίσκος και τα σταφύλια.

Τα φυτά επίσης, μας εξασφαλίζουν πολλά φυσικά υλικά όπως το βαμβάκι, το ξύλο, (δευτερογενώς) το χαρτί, το λινό, τα φυτικά έλαια, ορισμένα είδη σκοινιών και ελαστικών κι αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα όσων συνήθίζουμε να χρησιμοποιούμε. Η παραγωγή του μεταξιού δε θα ήταν εφικτή χωρίς την καλλιέργεια των φυτών μουριάς. Το ζαχαροκάλαμο και άλλα φυτά προσφάτως χρησιμοποιήθηκαν ως πηγές βιοκαυσίμων, οι οποίες είναι σημαντικές εναλλακτικές μορφές έναντι των φυσικών καυσίμων.

Αυτά είναι απλώς μερικά παραδείγματα που μας δείχνουν ότι ο φυτικός κόσμος παρέχει στην ανθρωπότητα σημαντικά υλικά και φάρμακα.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Το θυμάρι περιέχει αιθέριο έλαιο σε ποσοστό 1-2%. To κύριο συστατικό του αιθέριου έλαιου του θυμαριού κατά 20-54% είναι η θυμόλη ή, αλλιώς, καμφορά του θυμαριού, έχει δε χρήσεις στην αρωματοποιία και στην οδοντιατρική. Η θυμόλη έχει αντισηπτική δράση και αποτελεί το κυρίως συστατικό πολλών εμπορικών σκευασμάτων για την πλύση του στόματος, όπως η Listerine. Πριν την έλευση των σύγχρονων αντιβιοτικών, το αιθέριο έλαιο θυμαριού χρησίμευε για την επάλειψη των γαζών. Η θυμόλη έχει αποδειχτεί επίσης αποτελεσματική στην καταπολέμηση των μυκητων που συχνά μολύνουν τα νύχια των ποδιών. Αποτελεί επίσης ενεργό συστατικό σε κάποια φυτικά σκευάσματα χωρίς οινόπνευμα, για την απολύμανση των χεριών.

Το ρόφημα από θυμάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του βήχα και της βρογχίτιδας. Για να παρασκευάσουμε έγχυμα βάζουμε 1 κουταλιά του γλυκού ξηρό ή 2 κουταλιές του γλυκού φρέσκο βότανο, χωρίς κοτσάνι, σε 1 φλιτζάνι βραστό νερό, το σκεπάζουμε για 10 λεπτά και μετά το σουρώνουμε.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Η λεβάντα είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Το γνωστότερο γένος είναι η λαβαντούλα, που περιλαμβάνει γύρω στα 25 είδη. Είναι ιθαγενές των παραμεσόγειων περιοχών. Επίσης, απαντάται στα Κανάρια Νησιά, στην Ινδία και σε άλλες ασιατικές χώρες. Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα φύλλα της χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και για τη θεραπεία νευρασθενειών. Έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται στην επούλωση τραυμάτων. Σε μεγάλες δόσεις η λεβάντα δρα ως υπνωτικό και ναρκωτικό. Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρονται στο Διοσκουρίδη, τον Πλίνιο και το Γαληνό.

Πρόκειται για φυτό φρυγανώδες και πολύκλαδο, με όρθιους βλαστούς που φύονται από τη βάση. Είναι, συνεπώς, θάμνος, με ύψος 30 έως 80 εκατοστά. Έχει γκριζοπράσινα φύλλα, στενά ώς λογχοειδή. Οι ανθοφόροι βλαστοί καταλήγουν σε ταξιανθία τύπου στάχεος.

Το αιθέριο έλαιο της λεβάντας χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη σαπωνοποιία και στη φαρμακευτική ως τονωτικό και αντικαταρροϊκό. Κύριο συστατικό του είναι η χημική ένωση οξικό λιναλύλιο. Εκτός αυτού, περιέχει αλκοόλες.

Έχει αντιβακτηριακές και καταπραϋντικές ιδιότητες. Βοηθάει στην αντιμετώπιση του βήχα και της φαρυγγίτιδας.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Η Αχιλλέα θεωρείται τονωτικό για τους κουρασμένους και φύεται την άνοιξη. Πήρε το όνομα της από τον μυθικό Αχιλλέα ο οποίος γιάτρευε με τα φύλλα της τους πληγωμένους συμπολεμιστές του.

Για διαταραχές στην εμμηνόπαυση και σπασμούς της μήτρας, κρυολογήματα, καθαρίζει το αίμα, βοηθάει στην ακμή, το άσθμα, κολίτιδα, αρθριτικά, πόνους περιόδου και ρευματισμούς. Ανακουφίζει τις ανωμαλίες στην κυκλοφορία του αίματος, γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε κιρσούς και φλεβίτιδες. Κάνει καλό στο λιπαρό δέρμα και το καθαρίζει σε βάθος, θεραπεύει πολλές δερματοπάθειες, ακμή, έρπη, φλεγμονές δέρματος, καλόγηρους, αλλεργίες, φαγούρα, λειχήνες. Καθαρτικό για το αίμα, χρησιμοποιείται εσωτερικά σαν έγχυμα σε δερματοπάθειες. Θεραπεύει ραγάδες της θηλής του μαστού, ραγάδες των χεριών.

Θεραπεύει τις αιμορροΐδες και τις ανακουφίζει. Εμποδίζει την τριχόπτωση αν κάνουμε συχνές εντριβές με αφέψημα Αχιλλέας.

Έχει παυσίπονες ιδιότητες, τα φρέσκα φύλλα της Αχιλλέας αν τα μασήσουμε σταματάνε τον πονόδοντο.

Θεραπείες με Αχιλλέα :
Πόνοι περιόδου, δυσπεψία και άλλες στομαχικές ανωμαλίες :
Κάνουμε έγχυμα 1 μέρος Αχιλλέας, 10 μέρη βρασμένου νερού και αφήνουμε το μείγμα για 20 λεπτά. Το πίνουμε ζεστό 2- 3 φορές την ημέρα.

Δυσπεψία :
Φτιάχνουμε βάμμα Αχιλλέας και παίρνουμε 20 σταγόνες, 3 φορές την ημέρα, το πρωί 6 σταγόνες, το μεσημέρι και το βράδυ από 7 σταγόνες διαλυμένες πάντα μέσα στο τσάι μας.
Λοιμώξεις του πεπτικού:
Αναμιγνύουμε ίσα μέρη από Αχιλλέα, μέντα και Καλογιάννη.
Φτιάχνουμε ένα αφέψημα με 2 κουταλάκια του γλυκού από το μείγμα σε 1 φλιτζάνι νερό. Πίνουμε 2 φορές την ημέρα.

Ρύθμιση περιόδου:
Για κοπέλες που δεν έχουν σταθερή περίοδο να πίνουν έγχυμα από μείγμα Αχιλλέα, χαμομήλι και μελισσόχορτο.

Κρυολόγημα:
Αναμιγνύουμε ίσα μέρη Αχιλλέας, μέντας και κουφοξυλιάς. Φτιάχνουμε έγχυμα βάζοντας ένα κουταλάκι από το μείγμα σε ζεστό νερό για 10 με 20 λεπτά. Πίνετε 3 φορές την ημέρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ από 1 φλιτζάνι.

Υψηλός πυρετός:
Φτιάχνουμε έγχυμα με 1 κουταλάκι Αχιλλέα, 1 κουταλάκι ευπατόριο ,1 πρέζα τσίλι ,1 φλιτζάνι νερό. Βράζουμε το μείγμα για 5 λεπτά και το πίνουμε ζεστό. Μπορούμε να πιούμε έως 4 φλιτζάνια την ημέρα.

Πηγή: http://www.fytokomia.gr

Στην αρχαιότητα, βότανα αποκαλούσαν όλα τα φαρμακευτικά φυτά που κατά την μάσηση παρουσίαζαν πικράδα, γλυκάδα ή και αρωματική γεύση. Τις ιδιότητες αυτές, οι πρώτοι άνθρωποι τις απέδιδαν σε μαγικές ικανότητες που είχαν τη δύναμη, όταν εισέλθουν στον οργανισμό ενός πάσχοντος, να τον ανακουφίσουν η και να τον θεραπεύουν από οποιαδήποτε αρρώστια. Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε και μέχρι σήμερα, ώστε σ’ ολόκληρη σχεδόν την χώρα να τα λένε «Μαγικά Βότανα». Σε μερικές περιπτώσεις ο λαός μεταχειρίζεται για τα βότανα ειδικές λέξεις, όπως «δεν βρίσκω βοτάνι για να γιάνω τις πληγές μου», που δείχνει τη σπουδαιότητα που τους αποδιδόταν.

Αλλού πάλι συναντάμε την ονομασία των βοτάνων με τις σύνθετες λέξεις: θερμοβότανο, που χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που ο ασθενής έχει πυρετό, η Μυρμηγκοβότανο που χρησιμοποιείται για τις διαφορές δερματικές εκβλαστήσεις, σερνικό – βότανο, που το λαμβάνουν οι εγκυμονούσες γυναίκες που επιθυμούν να κάνουν αγόρι, χελωνοβότανο, που το χρησιμοποιούν στις χοιραδώσεις και αλλά. Βότανα επίσης θεωρεί ο λαός κάθε φυτό στο οποίο από πρόληψη αποδίδονται μαγικές δυνάμεις, όπως λ.χ. το Βοτάνι της Αγάπης, το Βοτάνι για το μάτι. Στα αρχεία των διαφορών φαρμακευτικών εγκυκλοπαιδειών πολλοί βοτανοσυλλέκτες προσπάθησαν να περιβάλουν τη συλλογή των βοτάνων με μυστήρια καθώς και με μέσα και συνήθειες γεμάτες από μία αποπνικτική μαγεία, γιατί, κατ’ αυτόν τον τρόπο έπαιζε ρόλο και ο δόλος, γι’ αυτό και απομάκρυναν με πειστικότητα κάθε ακατατόπιστον από την πραγματικότητα και του ανέπνεαν με την έγνοια και τον φόβο. Λ.χ. διέδιδαν πως για να έχουν δύναμη τα βότανα, πρέπει να συλλέγονται τη νύχτα και μάλιστα τα μεσάνυχτα, τις σκοτεινές βραδιές, με άδειο η γεμάτο φεγγάρι, κάνοντας έτσι τους αφελείς να πιστεύουν πως η συγκομιδή τους πρέπει να γίνει στα σταυροδρόμια η σε πυκνές δασώδεις περιοχές, γιατί τότε ήταν άφθονα και δραστικά. Έτσι βέβαια ήταν και πιο επικερδή γι’ αυτούς.

Άλλες φορές πάλι οι βοτανοσυλλέκτες προσπαθούσαν να εμπνεύσουν στον κόσμο τον φόβο, λέγοντας πως εκείνος που θα τολμούσε χωρίς να γνωρίζει ορισμένα μυστικά, να μαζέψει θεραπευτικά βότανα, θα τιμωρούταν από τις κακές δυνάμεις με θάνατο. Ε να χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τρόπος που έβγαζαν τον Μανδραγόρα. Για να βγάλουν την ρίζα του οι συλλέκτες πήγαιναν νύχτα με φεγγάρι και αφού έβρισκαν το μέρος που ήταν το φυτό, έδεναν στην ούρα ενός σκυλού τη ρίζα του, αφού προηγουμένως είχαν παραμερίσει τα γύρω χώματα και εν συνέχεια χτυπούσαν τον σκύλο, ο οποίος φεύγοντας τραβούσε φυσικά και την δεμένη ρίζα του Μανδραγόρα.

Μυθολογικά ο μανδραγόρας οφείλεται στην τρίτη κατά σειράν από τις Μοίρες, την Άτροπο, που κατά την ελληνική μυθολογία κρατούσε ένα ψαλίδι και έκοβε το νήμα της ζωής, δηλ. καθόριζε κατά τη στιγμή της γέννησης, πόσο θα ζήση και πότε θα πεθάνει κάθε άνθρωπος που έρχεται στον κόσμο, πράγμα το οποίο μας δηλώνει την τοξικότητα του φυτού. Η ετυμολογία ως προς την ονομασία Μανδραγόρας είναι άγνωστος. Μάλλον πρόκειται περί προελληνικής λέξεως, ίσως Αιγυπτιακής προέλευσης. Αναφέρεται δε στο βιβλίο που αποδίδεται στον Τρισμέγιστο Ερμή και στα ιερογλυφικά του τάφου Φαραώ Σέττι του Α’(1350 π.Χ).

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Η λουΐζα με επίσημη ονομασία lippia citriodora ή Aloysia citrodora είναι φυλλοβόλος θάμνος με ύψος ανάμεσα στο 1,5m με 2m και ανήκει στην οικογένεια των verbenacea. Η προέλεση της είναι από την Λατινική Αμερική απ΄όπου τη μετέφεραν στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα μ.Χ. Ισπανοί εξερευνητές. Η λουΐζα θεωρείται φαρμακευτικό και αρωματικό φυτό με πολλές χρήσεις από τη μαγειρική έως των καλλωπισμό. Τα φύλλα της είναι λογχοειδή και τα άνθη ποικίλλουν σε χρωματισμούς και είναι μικρά με χαρακτηριστικό έντονο άρωμα που θυμίζει λεμόνι. Ανθίζει τους καλοκαιρινούς μήνες που είναι και η ιδανική περίοδος συλλογής της. Από αρχαιότατους χρόνους χρησιμοποιούνταν στην καταπολέμηση διάφορων τύπου πόνων.

Κατά του πονοκεφάλου, για τον πονόματο, για την νευραλγία των αυτιών, ανακουφίζει από τους πόνους των ρευματισμών.
Για τις ξυνίλες στο στομάχι, για την αυπνία και την κόπωση, κατά της νευρικής κούρασης. Είναι διουρητικό και κάνει καλό σε όσους υποφέρουν από πέτρες στα νεφρά. Είναι γαλακτογόνο και εμμηναγωγικό. Στυπτικό, επουλωτικό και χωνευτικό. Είναι και αντιδιαβητικό.

Πηγή: http://el.wikipedia.org